Czym jest oświecony absolutyzm

Nazwę „oświeconego absolutyzmu” nadano polityce prowadzonej przez wielu europejskich monarchów w połowie XVIII wieku, w tym Katarzynę II, zajmującą wówczas tron ​​w Rosji. Autorem teorii „oświeconego absolutyzmu” jest Thomas Hobbes. Jego istotą było przejście ze starego systemu do nowego - ze stosunków średniowiecznych do kapitalistycznych. Monarchowie ogłosili, że teraz należy dążyć do stworzenia „wspólnego dobra” w ich państwie. Priorytet tego został ogłoszony umysłem.

Podstawy „Oświeconego Absolutyzmu”

XVIII wiek to wiek „oświecenia” we wszystkich sferach życia: literaturze, sztuce. Idee oświecenia odcisnęły piętno na sile państwa. Jeśli wcześniej koncepcja absolutnej władzy państwowej została zredukowana wyłącznie do jej praktycznej orientacji, to znaczy do wszystkich praw władzy państwowej, teraz absolutyzm został ogłoszony oświecony. Oznacza to, że władza państwowa została uznana ponad wszystko, ale jednocześnie dodano troskę o dobrobyt całego ludu. Monarcha powinien był zrozumieć, że ma nie tylko prawa i nieograniczoną władzę w swoich rękach, ale także obowiązki wobec swego ludu.

Idee oświeconego absolutyzmu zostały po raz pierwszy wyrażone w literaturze. Pisarze i filozofowie marzyli o zasadniczej zmianie istniejącego systemu politycznego, zmianie życia zwykłych ludzi na lepsze. Monarchowie, zdając sobie sprawę z nadchodzących zmian i których nie da się uniknąć, zaczynają zbliżać się do filozofów, wchłaniają idee wyrażane przez nich w traktatach. Na przykład Catherine II miała bliską przyjazną korespondencję z Voltairem i Didro.

Filozofowie opowiadali się za tym, aby państwo podlegało rozsądkowi, aby chłopi stworzyli lepsze warunki do życia. Na przykład w Rosji okres „oświeconego absolutyzmu” obejmuje rozwój edukacji, promocję handlu, reformy w zakresie struktur cechowych i modernizację struktury agrarnej. Jednak to ostatnie zostało przeprowadzone bardzo ostrożnie, podjęto tylko pierwsze kroki w tym kierunku.