Jaka jest istota zachodu i słowianofilstwa

Słowofilizm i zachalizm to ideologiczne ruchy i kierunki rosyjskiej myśli społecznej z lat 1830–1850, między którymi toczyła się ostra debata na temat dalszych kulturowych i społeczno-historycznych dróg rozwoju Rosji.

W latach czterdziestych XIX wieku w Rosji, w warunkach represji wobec ideologii rewolucyjnej, szeroko rozwijano liberalne trendy ideologiczne - zachalizm i słowianofilizm. Najbardziej aktywni ludzie Zachodu to V.P. Botkin, I.S. Turgieniew, V.M. Maykov, A.I. Goncharov, V.G. Belinsky, N.Kh. Ketcher, K.D. Cavelin i inni przedstawiciele rosyjskiej szlachetnej inteligencji. W zasadniczym sporze sprzeciwiali się im bracia Kireevsky, Yu.F. Samarin, A.S. Khomyakov, I.S. Aksakow i inni Pomimo ich ideologicznych nieporozumień wszyscy byli gorliwymi patriotami, nie wątpili w wielką przyszłość Rosji, ostro krytykując Nikołajew Rosję.

Uległość, którą uważali za skrajny przejaw arbitralności i despotyzmu panujący w tym czasie w Rosji, została poddana najsurowszej krytyce ze strony słowianofilów i ludzi Zachodu. Krytykując system autokratyczno-biurokratyczny, obie grupy ideologiczne wyraziły wspólną opinię, ale ich argumenty gwałtownie się rozeszły w poszukiwaniu sposobów dalszego rozwoju państwa.

Słowianofile

Słowianofile, odrzucając współczesną Rosję, wierzyli, że Europa i cały świat zachodni również stały się przestarzałe i nie mają przyszłości, dlatego nie mogą być przykładem do naśladowania. Słowianofile gorliwie bronili tożsamości Rosji ze względu na historyczne cechy kulturowe i religijne Zachodu. Słowianofile uważali religię prawosławną za najważniejszą wartość państwa rosyjskiego. Argumentowali, że naród rosyjski miał od czasu państwa moskiewskiego specjalne podejście do władz, co pozwoliło Rosji żyć długo bez rewolucyjnych wstrząsów i wstrząsów. Ich zdaniem kraj powinien mieć siłę opinii publicznej i głos doradczy, ale tylko monarcha ma prawo podejmować ostateczne decyzje.

Z uwagi na fakt, że nauki słowianofilów zawierają 3 ideologiczne zasady Rosji Mikołaja I: narodowość, autokracja, prawosławie, często określa się je mianem reakcji politycznej. Ale wszystkie te zasady zostały zinterpretowane przez słowianofilów na swój sposób, uznając prawosławie za wolną wspólnotę wierzących chrześcijan, a autokracja za zewnętrzną formę rządów, pozwalającą ludziom szukać „wewnętrznej prawdy”. W obronie autokracji słowianofile byli jednak przekonanymi demokratami, nie przywiązując szczególnej wagi do wolności politycznej, bronili duchowej wolności jednostki. Zniesienie pańszczyzny i przyznanie obywatelom swobód obywatelskich zajmowało jedno z głównych miejsc w dziełach słowianofilów.