Analiza wiersza Majakowskiego Słuchaj!

Poeta Władimir Majakowski jest postrzegany przez wielu jako natchniony herold i piosenkarz rewolucji. Ale przedrewolucyjny Majakowski jest zupełnie inny. To chudy, wrażliwy tragiczny poeta, próbujący ukryć ból psychiczny za symulowaną brawurą.

Majakowski i futuryzm

Przed rewolucją Majakowski był jednym z założycieli i aktywnym uczestnikiem stowarzyszenia futurystów. Młodzi, zbuntowani wbrew wszelkim ustalonym regułom, futuryści wezwali do porzucenia klasyki literatury rosyjskiej „ze statku nowoczesności”. Niszcząc stare, stworzyli nowy - toniczny - system wersyfikacji, oparty na naprzemiennych akcentach i nieakcentowanych sylabach. Wiersze były pełne szoku, musiały zabrzmieć na placach, rzucając wyzwanie śpiącym mieszkańcom.

Takich jest wiele wczesnych dzieł Majakowskiego, na przykład „Nate!” i „do ciebie!”. Ale jest wśród nich wiersz, który wyróżnia się uduchowioną intonacją liryczną. „Słuchaj!” - To nie jest krzyk ani wyzwanie, ale przeszywające błaganie. To brzmi prośba, aby ludzie zapomnieli na chwilę o ideologicznych bitwach, zatrzymali się i podnieśli oczy na gwiaździste niebo.